Bir yazarın da dediği gibi; “Aslında herkesin bir hikayesi vardır. Biz yazarların farkı ise onları yazıyor olmamız.”
Her tekerrür eden şey zamanla bir hikâyeye dönüşebilir. Bize göre “Her kahve ayrı bir hikâye” ise elbette “Her kahve tekerrürden ibarettir”
Bir yazar, kahve tarlalarındaki hasat yapan çiftçileri anlatırken; “Sabahın ilk ışıkları, tarlalarda beliren kahve çalılarını aydınlatırken, çalılardan toplanan çekirdekler, toprak kokulu ellerle özenle seçiliyordu.” diye başlattığı bir hikâyede sabahın huzurunu anlatırken belki de “Yaşam, toprakta yatan bir kahve çekirdeğinde gizlidir,” derdi.
Başka biri, kavurma makinesinin gürültüsünü, şehir hayatının karmaşasına benzeten cümleler kurardı. “Kahve, bu makine içinde, yaşamın acı ve güzelliklerinin birbirine karıştığı bir dansı sergiliyordu,” derdi belki de.
Bir başka yazarın gözünde, demlenen kahvenin içindeki buhar belki hayatın dumanlı gerçekleriyle benzeşirdi. “Bir fincan kahve, geçmişin hüzünlerini ve geleceğin belirsizliğini taşıyan bir kadehti, belki bir zaman kapsülü…” diye yazardı.
Ve işte o an, bardaktaki kahveyle buluşma zamanı geldiğinde bir şair bu anı şu cümlelerle anlatabilirdi; “Bardağımı tuttum, içime çektim. Sıcaklık boğazıma doğru indiğinde, hissettim. Hayatın tüm acılı güzellikleri bir fincanın içinde toplanmıştı.”
Şehrin derin yalnızlığında bir romantik yazarın gözleri, bir bardak kahvenin içinde kaybolan insanların hikayelerini görebilirdi. “Her bir yudum, bir başka hikâyenin başlangıcıydı,” derdi belki de. “Kahve, içtiğimiz zaman, kendi içimizdeki kaotik romanı okumamıza olanak tanır.” Diye eklerdi.
Bir şairin dilinde, kahve içmek bir direniş, bir isyan eylemiydi belki. “Her bir yudum, bu şehirde ayakta durma savaşımızın bir parçasıydı,” derken o, kahvenin içinde gizlenen yaşamın şiirini yazar, hayatın karmaşasında kaybolmuş ruhlara kendince bir umut fısıldardı.
Aslında her kahve ayrı bir hikaye...
Bir yudum kahve ile kendi hikayeniz için bir bakış standardı olabilir mi Standart Coffee?
Bizce olur…